“കാറ്റിൻ്റെ അകമ്പടിയോടെ കാലം തൻ്റെ ഓർമ്മകളെ മണ്ണിലേക്കു കുടഞ്ഞിട്ടു. പളുങ്കു മണികൾ ചിതറും പോലെ ആ ഓർമ്മകൾ മണ്ണിൻ്റെ മാറിൽ ചിതറിത്തെറിച്ചു വീണു. കാലം നഷ്ടപ്പെടുത്തിയ ഓർമ്മകളുടെ നൊമ്പരത്തിൽ വാനത്തിൻ്റെ അതിരുകൾ നെഞ്ചിടിക്കും ശബ്ദത്തിൽ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. കൈവിട്ടുപോയ ഓർമ്മകളെ കണ്ടെത്താനായി ശരങ്ങൾ പോലെ വെള്ളിവെളിച്ചം ഭൂമിയിലേക്കു പായിച്ചു. പക്ഷേ ഓർമ്മകളുടെ കണ്ണുനീർത്തുള്ളികൾ തഴുകുവാനാളില്ലാതെ, കൈപ്പിടിയിൽ ഒതുക്കാൻ ആരുമില്ലാതെ തേങ്ങലിൻ്റെ മർമ്മരത്തോടെ ഇല്ലാതാകുകയായിരുന്നു. കടലിൻ്റെ ആഴങ്ങളിലേക്ക്…തിരമാലകളുടെ ആരവങ്ങളിലേക്ക് …ഒന്നുമല്ലാതെ എത്തിച്ചേർന്നപ്പോൾ, നഷ്ടപ്പെട്ട ഓർമ്മകളെ മറന്നെന്ന പോലെ വാനം ഈറൻ…