സഞ്ചാരി

ഉച്ച മയക്കം കഴിഞ്ഞു അലസമായി കട്ടിലിൽ ഇരിക്കുമ്പോഴായിരുന്നു എൻ്റെ സഞ്ചാരിയുടെ കോൾ വന്നത്. യാത്രകളോടുള്ള അവളുടെ അഭിനിവേശമാണ് ഞങ്ങൾ കൂട്ടുകാർ അവളെ ‘സഞ്ചാരി’ എന്ന് വിളിക്കാൻ കാരണം. ഇപ്പോൾ അവളുടെ ശരിക്കുള്ള പേര് പോലും ഇടക്ക് മറക്കുന്നു.

മറു തലക്കൽ അവൾ പറഞ്ഞു..

“ഞാൻ ഇപ്പോൾ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ ഉണ്ട്. എനിക്ക് നിൻ്റെ നാട്ടിലെ ബീച്ച് കാണണം, നീ എപ്പോഴും പറയാറുള്ള ആ ബീച്ച്.”

എൻ്റെ നാട്ടിലെ ബീച്ചിനെ പറ്റി അവളോട് വാ തോരാതെ പറഞ്ഞത് ഓർമ്മ വന്നു. പക്ഷേ ഒരു മുന്നറിയിപ്പ് ഇല്ലാതെ സഞ്ചാരി ഇങ്ങനെ ചാടി വരുമെന്ന് ആര് അറിഞ്ഞു. സകല കള്ളിയും ഇന്ന് വെളിച്ചത്താകുമല്ലോ ദൈവമേ. സാരമില്ല, അവൾ അല്ലേ!.. അല്ലേലും നുണകൾ കൂട്ടുകാരുടെ മുന്നിൽ പൊളിയുമ്പോൾ ഒരു പ്രത്യേക സുഖമാണ്.

റെയിൽവേ സ്റ്റേഷന് മുന്നിൽ അവൾ അക്ഷമയോടെ കാത്തു നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എന്നെ കണ്ടതും പതിവിലും കൂടുതൽ ചിരിയോടെ ഓടി വന്നു. വാ.. ഓട്ടോ പിടിക്കാം. അവൾ വാചാലയായി.

“ആദ്യം വീട്ടിൽ നിന്നൊരു ചായ. എന്നിട്ടാകാം കടലും കരയും.”

വീട്ടിൽ കൊണ്ട് വന്നു അവളെ ആവശ്യത്തിൽ കൂടുതൽ ഞാൻ സൽക്കരിച്ചു. എങ്ങനെയും കടൽ കാണൽ ഒഴിവാക്കാനായിരുന്നു എൻ്റെ ശ്രമം, പക്ഷേ പരാജയപെട്ടു. അവൾക്ക് അത്രേം ആവേശമായിരുന്നു. ഒടുവിൽ പത്തു മിനിറ്റു മാത്രം ഉള്ള കാൽ നടയിൽ ഞങ്ങൾ ബീച്ചിൽ എത്തി. സമയം അഞ്ചു മണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

“നാണം കുണുങ്ങി തീരം.. അല്ലേ.?”

അവൾ തിരയിൽ നിന്നും കണ്ണെടുക്കാതെ പറഞ്ഞു.

ശരിയാണ്..! ഈ തിരകൾ കണ്ടാൽ അവയ്ക്കു എന്തോ ഒരു നാണമുള്ള പോലെ തോന്നാറുണ്ട്.

എൻ്റെ കൈ പിടിച്ചു അവൾ ബീച്ചിൻ്റെ ഇടത് ഭാഗത്തേക്കു നടന്നു. എൻ്റെ നാടിനു അങ്ങനെ ഒരു മനോഹര ഭാഗമുണ്ടെന്ന് ഞാൻ അന്നാണ് അറിഞ്ഞത്.

“സഞ്ചാരി.. ഇവിടെ ഞാൻ ആദ്യമായിട്ടാണ്”. മടിച്ചു ഞാൻ പറഞ്ഞു.

വിശ്വാസം വരാതെ അവൾ എന്നെ നോക്കി നിന്നു.

പണ്ട് തിരയിൽപെട്ട ഒരു നാല് വയസ്സുകാരിക്ക് പിന്നെ കടലും ഉയർന്ന തിരമാലകളും അവളുടെ സ്വപ്നത്തിൽ നിത്യ സന്ദർശകരായി. അങ്ങനെ അവൾ കടലിനും കടൽ തീരങ്ങൾക്കും ഒരു അദൃശ്യ കോട്ട കെട്ടി. കോട്ട പൊളിക്കാൻ ശ്രമിച്ചില്ല.

“എന്നിട്ടും നീ എങ്ങനെ ഇത്ര മനോഹരമായി അവയെ വർണിച്ചു?”

അവൾ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് തുടർന്നു, “ഒരു കോട്ടയും പൊളിക്കാൻ പ്രയാസം ഇല്ല. നീ വരൂ.”

എൻ്റെ കൈ പിടിച്ചു അവൾ തിരയിലേക്ക് ഇറങ്ങി. തിരകൾ മത്സരിച്ചു ഞങ്ങളെ നനച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

അടുത്ത തവണ നമുക്ക് ആ വലതു വശത്തെ പാറയിടുക്ക് വരെ പോകണം.. അടുത്ത തവണ….

PHOTO CREDIT : GANTAS